വിതുമ്പൽ 

                               അടങ്ങാത്ത ദാഹം
                               രാവിൻ സിരകളിലൂടെ 
                               കരിനാഗങ്ങളായ്‌ 
                               ഇഴഞ്ഞിറങ്ങിയതും,
നെടുവീർപ്പിൻ
സ്വരംപോലും
ഉള്ളിലൊതുക്കി
എന്നേക്കുറിച്ചുള്ള 
നിന്നോർമകൾ 
ചുവന്നചാലുകളായ്‌ 
ഒഴുകിയതും,
കണ്ടറിയാനും
തൊട്ടറിയാനും 
കഴിയാഞ്ഞാ നിമിഷം
സംഭവിച്ചതിതാണ്:

കെട്ടിപ്പിടിച്ചൊരു മുത്തം 
പിന്നെ,
തട്ടിപ്പിടഞ്ഞൊരു നടത്തo .
ഇടയിലെവിടെയോ, 
സ്നേഹം
വിതുമ്പിനിന്നു!

ഇടറും ചുവടുകൾ
ഓടിയെത്തിയോരിടം
ഏതെന്നും എന്തെന്നുമറിയാതെ,
നെഞ്ചിന്നകമൊന്നാകെ
അമ്പേറ്റ പക്ഷിയെപ്പോൽ
കിടന്നു പിടയവേ,
ഉള്ളിന്റെ നീറ്റലും
ഉയിരിന്റെ ദുഃഖവും
കവിളിൽ
ചാലുകളായി ഒഴുകവേ,

നിന്നിലെ ഗാനം നിലച്ചെന്നും
എല്ലാം ഒടുങ്ങിയെന്നും
മനസ്സു വിതുമ്പവേ,
തെരുവിൽ-
കല്ലിൻ ശബ്ദങ്ങൾ
ഒന്നിനൊന്നായി
അകന്നകന്ന്പോകവേ,

മണ്ണിൽ-
കൈവിരലുകൾ
തീർത്തൊരാതാളം
എൻ ജീവതാളമാകുന്നതും
ഹൃദയം ഗർഭംധരിക്കുന്നതും
ജീവന്റെ തുടിപ്പെന്നിൽ
ഉയിർകൊള്ളുന്നതും
ഞാനറിഞ്ഞു.